در طول تاریخ معماری, همیشه رقابت برای ساختن سازه های بلندتر وجود داشته است. از اهرام باستانی مصر گرفته تا کلیساهای بزرگ اروپایی و دیگر برجهای تاریخی.
این تمایل برای ساخت “بلندترین” همیشه وجود داشته اما با توجه به محدودیت مصالح و تکنولوژی های ساخت, تا اواخر قرن 19ام میلادی سازه ها میتوانستند ارتفاع بسیار محدودی داشته باشند و فراتر از این ارتفاع محدود برای بشر قابل دسترسی نبود. اما در اواخر قرن 19ام با پیشرفت علم و بدست آمدن تکنولوژی های مدرن سقف این محدودیت ارتفاع افزایش فراوانی یافت.
مبارزه با جاذبه:
بزرگترین مانع برای ساختن ساختمانها به سمت بالا, کشش رو به پایین جاذبه است. فرض کنید شما دوستتان را بر روی دوشتان قرار داده اید. احتمالا شما به راحتی میتوانید وزن وی را تحمل کنید. حال اگر نفر سومی بخواهد بر روی دوش دوست شما برود (ارتفاع ساختمان بیشتر شود) آنگاه به احتمال زیاد شما توانایی تحمل هر دوی آنها را ندارید. به همین دلیل برای ساختن برج انسانی که ارتفاعش بیشتر از 2 انسان باشد شما نیازمند افراد بیشتری در پایین (بر روی زمین) هستید تا بتوانید وزن این افراد را تحمل کنید. این دقیقا همان روشی است که در هرم انسانی برای حرکات نمایشی استفاده میشود. که البته عملکرد آن درست مثل عملکرد هرم واقعی است. یعنی در پایین مصالح بسیار زیادی قرار دارد و هر چه بالا تر میرود مصاح کمتر میشود. هر چه ارتفاع هرم بیشتر بخواهد بشود باید قاعده آن بزرگتر شود. با این روش شما میتوانید تا ارتفاع بسیار زیادی برسید اما لازمه آن این است که قاعده شما بسیار بزرگ شود که یعنی فضای زیادی را بروی زمین بگیرد. ساختمانهای قدیمی نیز از همین روش برای بدست آوردن ارتفاع استفاده میکردند. در واقع به همین دلیل بود که دیوارهای خانه های قدیمی چند طبقه بسیار زخیم میشدند. و البته به دلیل فضای زیاد مورد نیاز بر روی زمین تا قبل از بدست آمدن تکنولوژی ساخت آسمانخراشها ساختمانها حداکثر 10 طبقه بوده اند.