شروع یک رسم خوب! به پیشنهاد یکی از بازدیدکنندگان گرامی سیویلتکت, از این پس هر هفته یک شخصیت برجسته در مهندسی عمران و معماری معرفی میشود. این کار را با معرفی یکی از برجسته ترین معماران قرن 21ام , نورمن فاستر آغاز میکنیم:

1935

نورمن فاستر، در اول ماه ژوئن در شهر منچستر متولد شد.

1953

پس از اتمام دوره متوسطه، به صورت نيمه وقت و به عنوان منشی در تالار شهر منچستر شروع به کار کرد. سپس به خدمت سربازی رفت و در حين خدمت در نيروی هوايی، در زمينه مهندسی الکترونيک مهارت يافت و اطلاعاتی در مورد هواپيما کسب کرد. در نهايت، به دليل علاقه به هواپيماهای گلايدر به يک خلبان ماهر تبديل شد.

1955

پس از اتمام دوره دوساله سربازی، در دفتر دو تن از معماران منچستر مشغول به کار شد.

1956

با ثبت نام در دانشگاه معماری منچستر، به فراگیری دروس نسبتا سنتی ( در مقایسه با دروس و و رويکرد های متفاوت در انجمن معماران لندن و مدرسه ی معماری لیورپول ) پرداخت. با اين حال، در اين سال ها توانست مهارت های منحصر به فردی در زمينه ی فنون ترسيم و ارائه به دست آورد.

1959

در اين سال يکی از ترسيم های او به عنوان يک کار درسی، موفق به دريافت مدال نقره ای RIBA شد.

1961

او در اين سال ديپلم معماری و مجوز طراحی شهری خود را دريافت کرد. در همطن زمان، مدال هی وود و مدال برنز انجمن معماران منچستر به وی اهدا شد. علاوه بر اين، با قبولی در بورسيه ی تحصيلی انجمن ساختمان سازان، به فلاوشيپ هنری نايل شد. پس از آن برای گذراندن دوره دو ساله ی تخصصی در دانشگاه ييل به آمريکا رفت. وی در آنجا تحت تاثير پل رادولف، سرج چرمایف و وين سنت اسکالی قرار گرفت و در همين زمان با ريچارد راجرز ( که مانند خود او دانشجوی بورسيه بود ) و جيمز استرلينگ ( که برای مدت کوتاهی در همان مدرسه تدريس می کرد ) ملاقات کرد.

1962

فاستر مدرک فوق ليسانس معماری را با موفقيت دريآفت کرد. سپس گردش معماران را از سواحل شرقی ايالات متحده تا کاليفرنیا آغاز کرد و در اين سفر، روند توسعه ی معماری مدرن را از فرانک لويد رايت تا چالز آيمز بررسی و دنبال کرد.

1963

پس از بازگشت به انگلستان با همکاری ريچارد راجرز، گروه طراحی ” گروه 4 ” را در لندن تشکيل داد. ديگر همکاران آنها در اين گروه عبارت بودند از : سور راجرز، همسر ريچارد راجرز، و جورجيا والتون که با راجرز در انجمن معماران لندن تحصیل کرده بود. مدتی بعد، وندی چيزمن ( فارغ التحصیل مدرسه معماری بارتلت دانشگاه لندن که بعدها همسر فاستر شد ) نيز به آنها ملحق شد. البته از همان آغاز، عضویت جورجیا بالتون ( که دفتر اصلی او در هامپ استید بود ) حالتی ظاهری داشت و تاثير چندانی بر رابطه آنها نداشت.

1964

در اين سال با وندی چيزمن ازدواج کرد که ثمره آن، دو فرزند به نام های ” تی ” و ” کال ” است.

1966

در اين سال به عضويت انجمن معماران سلطنتی انگلستان در آمد.

1967

فاستر همراه با ” گروه 4 ” ساختمانی را طراحی کرد که وی را به شهرت جهانی رساند. اين ساختمان، کارخانه رليانس در سوئد بود که آخرين بنای ساخته شده توسط این گروه است زیرا اين گروه در همان سال منحل شد. سپس نورمن و وندی فاستر با هدف ايجاد يک مرکز برای طراحی و تحقيقات، دفتر معماری فاستر و همکاران را تاسيس کردند. در اين دفتر در مجاورت باغ سلاخخت قرار داشت.

1968

در حین طراحی پروژه تئاتر ساموئل بکت، با ريچارد با کمينيستر فولر آشنا شد که بعد ها، تاثير عميقی در انديشه و کارهای فاستر گذاشت. آشنايی، سر آغازی بود برای دوستی و همکاری طولانی پر ثمری که تا زمان مرگ اين استاد آمريکايی ( يعنی سال 1983 ) ادامه داشت.

1971

در اين دفتر معماری فاستر و همکاران به طبقه همکف ساختمانی در خيابان فيتزروی ( که فقط چند صد متر از برج اداره پست فاصله داشت ) منتقل شد. تجهيز و طراحی داخلی اين دفتر، بستری بود برای بررسی و آزمايش مفاهیم و م*** که بعده ها هسته اصلی فلسفه کار فاستر را شکل داد.

1974

فاستر به عنوان نايب انجمن معماری انتخاب شد. شرکت او که قبلا با يک شرکت نروژی به نام ” شرکت خطوط کشتی رانی فرداولسن ” همکاری داشت، دفتری در اوسلو تاسيس کرد و ابتدا کارهايی برای اين کار فرمای نروژی انجام داد ؛ سپس با کارفرماهای ديگر در نقاط مختلف کشور همکاری کرد.

1975

در اين سال، ساخت دفترهای شرکت بيمه ويليس، فابروداماس در ايپسوويچ به پايان رسيد و اين پروژه، شرکت فاستر را به شهرت جهانی رساند.

1978

ساخت مرکز های هنرهای تجسمی سانز بوری، آغاز مرحله ی مهم و درخشانی در زندگی حرفه ای او شد. پروژه های ارزشمند ديگری را برای او و همکارانش به ارمغان آورد.

1979

در اين سال شرکت بانکداری هنگ کنگ و شانگهای از وی دعوت کرد که همراه شش شرکت بين الملی ديگر، در مسابقه ای محدود با موضوع طراحی دفتر مرکزی اين بانک شرکت کند. با انتخاب طرح فاست به عنوان طرح برگزيده، اجرای اين پروژه به شرکت وی واگذار شد.

1980

فاستر در اين سال به عضويت انجمن معماران آمريکايی در آمد، علاوه بر اين، در همين سال دکترای افتخاری دانشگاه انجلیای شرقی به او اعطا شد. در بيست و چهارم ژوئن نيز، در مراسم اهدا مدال طلای سال 1980 به جيمز استرلين سخنرانی کرد.

1981

در اين سال با شرکت در مسابقه محدود طراحی ورزشگاه سرپوشيده فراکفورت آمين، جايزه طرح برگزيده را دريافت کرد. در همين زمان، معماری او در يکی از برنامه های مستند هنری BBC معرفی شد و مورد بررسی قرار گرفت.

1982

در اين سال، دفتر آنها به خيابان گریند پورتلند و در مجاورت دفتر های شرکت REBA منتقل شد. همچنين به عنوان يکی از اعضای هيئت علمی دانشکده صنعتی هنر لندن انتخاب شد.

1983

در اين سال، فاستر بالاترين رتبه اين حرفه را از آن خود کرد و ” مدال طلای سلطنتی ” رشته معماری را دريافت نمود. اين مدال، جايزه بين الملی ارزشمندی است که در سال 1848، ملکه ويکتوريا برای پيشرفت حرفه معماری در نظر گرفته بود. در مراسم اهدا این جايزه، با کمينيستر فولر سخنرانی کرد. فاستر در اين سال به عضويت دانشگاه سلطنتی در آمد. پس از برگزاری يک مسابقه ی محدود با شرکت گروه منتخب معماران، از فاستر برای طراحی مرکز جدیدی برای BBC در منطقه ی پورتلند دعوت شد. اين مرکز در مقابل کليسای آل سولز اثر جان ناش قرار دارد.

1984

در مسابقه محدودی که شورای شهر نايمز برای طراحی يک مدياتک و مرکز هنرهای معاصر در آن شهر برگزار کرد، طرح فاستر برنده شد. در همين سال اتحاديه ی بين المللی معماران، جايزه آگوست پره را به وی اهدا کرد.

1986

دانشگاه بت، دکترای افتخاری علوم را به فاستر اعطا نمود. علاوه بر اين، وی در مراسم بازگشايی بنایيادبود اريک ليونز در RIBA سخنرانی کرد. در همين سال، دو نمايشگاه مهم از کارهای او برپاشد : يکی در انجمن معماران فرانسه در پاريس ( بازگشايی در ژانويه ) و ديگری در دانشگاه سلطنتی لندن ( بازگشايی در اکتبر ). وی جايزه موسسه طراحی ژاپن را به خود اختصاص دا. شرکت او نيز در همين سال در مسابقه تغيير شکل و بازسازی يک سايت 48 هکتاری در منطقه کينگزکراس در لندن برنده شد. اين پروژه، در نوع خود بزرگترين و وسيع ترين طرح شهر سازی در اروپا است و شامل تفکيک طيف وسيعی از عملکردهای مختلف می باشد. از جمله اين عملکردها می توان به ايستگاه تونل راه آهن متصل به پارک بزرگ اشاره کرد که اطراف آن از ساختمانهای مسسلامدی و اداری پوشيده شده است. اين پروژه و پروژه ی چهارراه پاترنوستر، آغاز مرحله جديدی از اجرای پروژه هايی در مقياس شهری بود. در سال بعد، اين شرکت طرح های شهری مختلفی برای شهرهای زير طراحی و اجرا کرد: کمبريج ( 1989 ) ؛ نايمز، کانس و برلين ( 1990 ) ؛ گرينويچ ( 1991 ) ؛ روتردام، لودن شيد و يوکوهاما ( 1992 ) ؛ بافت تاريخی چارترس، کورفو و ليسبون ( 1993 ). هم اکنون اين شرکت در حال انجام پروژه ای برای تغيير شکل و بازسازی قسمت وسيعی از مرکز شهر بارسلون است که مساحت سايت آن بيش از 220 هکتار است.

1988

ظرفيت بالای اين شرکت باعث شد که بتواند به مجموعه ی وسيعی از برنامه ها و پروژه های کلان مقياس پاسخگو باشد. یکی از اين پروژه ها، برج مخابرات بارسلون است که به منظور آماده سازی شهر برای مسابقات المپيک در نظر گرفته شده است. نمونه های ديگر اين پروژه ها، مترو شهر بيلبائو، پل دره گذری در منطقه ی رنس در فرانسه و ايستگاه زيرزمينی کاناری وارف در لندن ( 1991 ) است.

1989

اين مصادف بود با فوت زود هنگام وندی ( همسر نورمن ) که آغازفعاليت حرفه ای نورمن همراه او بود و پس ازهمکاری در” گروه 4 ” ، يکی از موسسان دفتر معماری فاستر و همکاران بود.

1990

سازمان حفاظت از محيط زيست انگلستان، ساختمان شرکت بيمه ويليس، فابر و داماس در ايپسوويچ ( 74-1973 ) را جزء ساختمان های ارزشمند ( از نظر تاريخی، معماری و سازگاری با محيط زيست ) اعلام کرد و مدال معتمدين RIBA را به نورمن فاستر اعطا نمود. در همين سال، فاستر عنوان ” سر ” گرفت. در اين زمان، دفتر معماری فاستر و همکاران ( که از اين پس دفتر معماری سر نورمن فاستر و همکاران ناميده خواهد شد ) به ساختمان نوسازی در کيلومتر 22 جاده ی هستار در نزدينیققودخانه تيمز نقل مکان کرد. در اين دفتر جديد، تمام عملکرد های گوناگون مربوط به کارگاه ماکت سازی و مصالح، بايگانی پرونده ها، کتابخانه و آرشيو فيلم های ويدئويی و عکس، همگی زير سقف گرد آمده اند.

1991

دانشگاه معماری فرانسه، به وی مدال افتخار اعطا کرد. در همين سال، چندين پروژه ی جديد و ارزشمند را به اتمام رساند ؛ از جمله فرودگاه استانزتد، مرکز تلويزيونی آی تی ان، نگارخانه های ساکلر ( که ملکه اليزابت دوم آنها افتتاح کرد) و برج سده در توکيو که همه آنها علاوه بر دريافت جوايز متعدد، مورد ستايش تمام جهان قرار گرفت. در مراسم بازگشايی ساختمان کرسنت وينگ، مرکز هنر های تجسمی سانزبوری نمايشگاهی بر پا کرد که حاصل شش سال فعاليت حرفه ای فاستر را به نمايش گذاشت. در نمايشگاه دو سالانه ی ونيز، غرفه ی بريتانيا نيز تعدادی از طرح های فاستر و پنج معمار ديگر انگليسی را به نمايش در آورد.

1992

دانشگاه و موسسه ی هنر و ادبيات آمريکا در نيويورک، جايزه يادبود آرنولد برونر را به وی اعطا نمود. دانشگاه هامرسايد به او دکترای افتخاری داد. برپايی چندين نمايشگاه در شهرهای پاريس، بوردوکس، رنس و آرسن سنان، بر ارزش و اعتبار فاستر در اروپا افزود. در همين سال، وی در چندين مسابقه معماری برنده شد که مهمترين آنها عبارتند از : فرودگاه جديد هنگ کنگ، پارک مشاغل برلين، مجموعه تسهيلات المپيک در منچستر و قسمت الحاقی آن به موزه ی ماقبل تاريخ در پرووانس.

1993

وسعت پروژه ها و تعدد قراردادهای بين المللی باعث شد که اين شرکت، دفتر هايی در شهر های برلين، فرانکفورت، هنگ کنگ، نايمز و توکيو دایر کند. شرکت معماری سرنورمن فاستر و همکاران در آلمان، در مسابقه طراحی پارلمان جديد برلين برنده شد. از ديگر موفقيت های وی در مسابقات معماری می توان به طرح موزه جنگ در هارتل پول و طرح مجموعه ی نمايشگاهی در ليسبون اشاره کرد.

پروژه ی مرکز هنرهای معاصر در شهر نايمز فرانسه افتتاح شد. اين پروژه به دليل مشکلاتی که برای برگزاری مسابقه ( 1983) بوجود آمد، با مدتی تاخير انجام شد. ولی اين مشکلات در ساخت مدرسه ی متوسطه شهر فرژو وجود نداشت. طراحی اين مدرسه، در سال 1991 به مسابقه گذاشته شد. انجمن معماران آمريکايی نيز، در همين سال مدال طلای خود را به سر نورمن فاستر اعطا نمود.