دسته بندی ساختمانهای بلند و آسمانخراشها

هیچ تعریف دقیقی برای یک آسمانخراش وجود ندارد که بگوید اگر ارتفاع ساختمان بیشتر از x متر بود آنگاه این ساختمان یک آسمانخراش است.

اما ساختمانها طبق دسته های زیر به عنوان ساختمان بلند در نظر گرفته میشوند:

یعنی تنها ارتفاع ساختمان مهم نیست بلکه باید دید نسبت به محیط اطرافش در چه سطحی قرار میگیرد. مثلا یک ساختمان ۱۴ طبقه شاید در شیکاگو و هنگ کنگ به عنوان ساختمان بلند در نظر گرفته نشود اما همین ساختمان در یکی از شهرهای اروپایی به عنوان یک ساختمان بلند دیده میشود.

مجددا در این دسته مشاهده میشود تنها ارتفاع ساختمان مهم نیست بلکه نسبت ابعاد ساختمان نیز نقش مهمی را بازی میکند. مثلا ساختمانهایی هستند که شاید ارتفاع چندان زیادی ندارند اما به دلیل کم بودن عرض ساختمان به نظر ساختمان بلند می آیند (ساختمانهای باریک). و برعکس ساختمانهایی وجود دارند که با وجود ارتفاع قابل توجهشان اما به دلیل اینکه عرض آنها زیاد است در نگاه اول شاید به نظر رسد ارتفاع چندان زیادی ندارند.

اگر یک ساختمان تکنولوژی های آسمانخراشها را به دلیل ارتفاعش داشته باشد, مثلا تکنولوژی آسانسورهای پرسرعت برای انتقال عمودی بین طبقات و یا سیستم بادبندهای لازم آنگاه میتوان این ساختمان را به عنوان ساختمان بلند در نظر گرفت.

با اینکه دسته بندی ساختمانها بر اساس تعداد طبقات آنها برای تشخیص بلند بودن آنها به دلیل اینکه ارتفاع طبقات در هر ساختمان و با هر نوع کاربری ممکن است متفاوت باشد کار درستی نیست اما بطور معمول ساختمانهایی را که ۱۴ طبقه و یا بیشتر (یعنی ارتفاع حدودی ۵۰ متر) داشته باشند را ساختمان بلند مینامند.

برای اینکه یک ساختمان بسیار بلند – آسمانخراش نامیده شود نیز نظرات گوناگونی وجود دارد. و با وجود اینکه امروزه ساختمانهایی با ارتفاع بیش از ۸۰۰ متر قابل ساختن هستند اما در شروع سال ۲۰۱۰ تنها ۴۲ ساختمان ساخته شده بودند که ارتفاعی بیش از ۳۰۰ متر داشتند. به همین دلیل شاید منطقی باشد آسمانخراشها را ساختمانهایی دانست که ارتفاعی بیش از ۳۰۰ متر داشته باشند.

به سه صورت ارتفاع ساختمانها را اندازه میگیرند:

یعنی اندازه گیری ارتفاع ساختمان از پایینترین قسمت ساختمان که در تماس هوای آزاد است (معمولا سطح خیابان) تا بالاترین قسمت ساختمان البته بدون در نظر گرفتن آنتنها و یا پرچم و دیگر وسایل مشابه.

یعنی اندازه گیری ارتفاع ساختمان از پایینترین طبقه آن که در سطح زمین است تا بالاترین طبقه ی قابل استفاده ساختمان.

یعنی اندازه گیری ارتفاع ساختمان از پایینترین قسمت ساختمان که در تماس با هوای آزاد است (معمولا سطح خیابان) تا بالاترین قسمت ساختمان با درنظر گرفتن آنتنها و …

در وبسایت سیویلتکت ارتفاع ساختمانها به طریق سوم اندازه گیری میشود یعنی تا بالاترین نقطه موجود ساختمان.

بطور معمول اگر سازه ای بیش از ۵۰% ارتفاع آن توسط طبقات قابل استفاده اشغال شده باشد آنرا آسمانخراش میدانند.

ساختمان تک کاربری به ساختمانی گفته میشود که ۸۵% و یا بیشتر از آن برای یک نوع بهره برداری درنظر گرفته شود.

اما ساختمان چند کاربری ساختمانی است که دو و یا چند نوع بهره برداری از ساختمان انجام شود که هر کدام از آنها قسمت قابل توجهی از ساختمان را اشغال کنند.

استیل: ساختمانهایی که اسکلت فلزی دارند.

بتن: ساختمانهایی که اسکلت بتنی دارند.

کامپوزیت: ساختمانهایی که برای ساخت آنها از ترکیب استیل و بتن تواما استفاده شده است مثلا طبقات آن فولادی بوده اما هسته اصلی سازه بتنی است.

استیل/بتن: ساختمانهایی که یک قسمت فلزی بر روی قسمت بتنی آن قرار گرفته باشد و یا برعکس.

۱) اگر یک ساختمان فولادی و تیرهای فولادی طبقات بتنی داشته باشد به عنوان ساختمان فولادی در نظر گرفته میشود.

۲) اگر یک ساختمان دارای ستونهای فولادی ولی سیستم کف بتنی (تیرهای بتنی) باشد آنگاه کامپوزیت در نظر گرفته میشود.