پل بروکلین و مشکلات پلسازی در ۱۳۰ سال پیش

ساخت سازه های بزرگ امروزه بسیار رایج شده است. روزانه اخبار مرتبط به ساخت آسمانخراشها و پلها و سدها و … عظیمی را میخوانیم که ساخت آن حتی تا چندین سال پیش نیز میسر نبود. اما سازه های بزرگ در بیش از ۱۰۰ سال پیش چگونه ساخته میشدند؟ مطئمنا نه به سادگی امروزه! در این مطلب به ساخت بخشی از پل بروکلین نیویورک در بیش از ۱۳۰ سال قبل میپردازیم. این پل نمادین یکی از معروف ترین پلهای دنیا است و یکی از قدیمیترین پلهای معلق آمریکا است. ساخت این پل در سال ۱۸۸۳ میلادی به پایان رسید. طول دهانه اصلی پل ۴۸۶٫۳ متر است, طولی که در آن زمان دور از معجزه نبود.

پل بروکلین توسط یک مهاجر آلمانی با نام John Augustus Roebling طراحی شد. اما در مراحل اولیه پروژه, وی دچار حادثه ای شد که منجر به قطع انگشتان پای وی شد. مدتی پس از این حادثه به دلیل عفونت کزازی وی دار فانی را وداع گفت. اما نه قبل از آنکه پسر خودش را جاینشین خود برای تکمیل پروژه کند.

در زمان افتتاح این پروژه و تا چندین سال پس از آن, این پل با طولی بیش از ۵۰% بیشتر از طولانی ترین پل قبل خود, رکورد جهانی را به خود اختصاص داد. جالب است بدانید برای ساخت پلی با چنین طول حتی در تونل باد هم تست انجام نشد! تست تونل باد برای ایرودینامیک پلها تنها پس از دهه ۱۹۵۰ میلادی رواج یافت. اما به دلیل سازه خرپایی باز این پل, مشکلی برای آن در برابر باد بوجود نیامد.

ساخت این پل حدودا ۱۵٫۵ میلیون دلار هزینه داشت. و گفته میشود ۲۷ تن در ساخت این پروژه جان خود را از دست دادند. اما چرا چنین تعداد زیادی جان خود را از دست دادند؟

مرحله اول ساخت پل بروکلین شامل ساخت دو برج بود که بر روی سنگ بستر قرار میگرفتند. اما با توجه به امکانات آن زمان,برای این کار, کارگران میبایست به نحوی به زیر آب رفته و به صورت دستی یک لایه گرانیتی به عنوان پی بسازند. بدین منظور روش استفاده از کایسونها پیشنهاد شد. جعبه های چوبی بسیار عظیمی که توسط سنگینی گرانیت به زیر آب هدایت میشدند و کارگران در آنها مشغول به کار میشدند. در این کایسونها, اکسیژن فشرده شده پمپ میشد تا کارگران بتوانند تنفس کنند. اما همانطور که میتوانید تصور کنید شرایط بسیار ناگوار و خطرناک بود. کایسونها پر از اکسیژن فشرده شده بودند و کارگران با دینامیت و فانوسهای گازی کار میکردند. سه مواد اولیه مورد نیاز برای انفجارهای خطرناک. در چندین واقعه آتشسوزی هایی درون این کایسونها صورت میگرفت. اما چیزی که بیشتر نگران کننده بود, انفجار و آتشسوزی نبود. بلکه مریضی بود که با نام مریضی کایسون معروف شد. کارگرانی که این مریضی را تجربه میکردند بدون هیچ نشانه قبلی ناگهان دچار درد مفاصل و حالت تهوع بسیار شدیدی میشدند که آنها را از کار می انداخت. در برخی موارد کارگران دچار فلجی موقت میشدند. بیش از ۱۰۰ کارگر این مریضی را تجربه کردند و تعدادی از آنها جان خود را باختند و تعداد بسیار زیاد دیگری دچار مشکلاتی ماندگار شدند. (اطلاعات بیشتر راجع به کایسونها از اینجا)

 برای برجی که سمت منهتن قرار داشت, مشکلات بیشتر بود. هر چقدر حفاری صورت میگرفت, خاک زیر برج هنوز مقاوم مورد نظر را نداشت. پس از رسیدن به عمق ۲۴ متری, Roebling پسر تصمیم گرفت ریسک اینکار برای کارگران بسیار زیاد است و دستور داد کارگران به بالا بیایند به امید اینکه برج پایدار خواهد ماند. خوشبختانه چنین شد.

و اما مریضی کایسون به چه دلیل بود؟ کارگرانی که در کایسونها کار میکردند, تمام شیف کاری خود را در هوای فشرده بودند. و پس از اتمام شیفت خود به بالا می آمدند که البته بدن آنها فرصت کافی برای عادت کردن به تغییر فشار هوا را نداشت. و کاهش ناگهانی فشار باعث ایجاد حبابهای نیتروژنی در رگها و بافتهای بدنی آنها میشد. امروزه این مشکل با نام مریضی رفع فشار معروف است. یکی از افرادی که دچار این مشکل شد خود Washington Roebling پسر John Roebling بود.

پس از ۱۴ سال سرانجام پل بروکلین تکمیل شد. اولین کسی که از روی این پل عبور کرد, Emily Roebling همسر John و مادر Washington بود. وی نیز در طول ساخت این پل در پروژه حضور پررنگ داشت. با توجه به مرگ همسرش در ابتدای پروژه و مریضی پسرش در زمان تکمیل پروژه, وی سرانجام توانست از روی پلی که برای خانواده اش این همه مصیبت آورده بود بگذرد و حاصل زحمات خود و خانواده اش را در اختیار مردم بگذارد.