صحنه ای از ساختمانهایی که دچار ریزش شده اند, آتشسوزی ناشی از لوله های گاز ترکیده شده, اجسادی که در زیر آوار مانده اند و صدای شیون و گریه به نظر میرسد پایان یک زمین لرزه بزرگ باشد. اما همیشه اینگونه نیست. طبق نظریه طوفانهای زلزله (Earthquake Storms) که توسط پروفسور Amos Nur ارائه شده, یک زمین لرزه بزرگ میتواند یک سری زمین لرزه بزرگ دیگری را در همان صفحه تکتونیکی آزاد کند. حال این زمین لرزه ها ممکن است تا یک ماه دیگر یا حتی تا چند سال دیگر رخ دهند اما همگی به دلیل همان زلزله اولیه هستند. وی با مطالعه یک سری از زلزله های قدیمی و جدید این نظریه را توسعه داده است.

نظریه وی توسط سری زلزله هایی که در گسل اناتولیان شمالی در ترکیه بین سالهای 1939 تا 1999 رخ داد نیز پشتیبانی میشود. از بین 13 زلزله بزرگی که این منطقه را لرزاند, 7 تای آنها به صورت سیستماتیک و در چارچوب تعیین شده توسط این نظریه رخ داد. هر یک از این 7 زلزله در غرب زلزله پیشین خود رخ داد. طبق آموس نور, دلیل پدیده طوفانهای زلزله انتقال تنشی است که پس از هر زلزله رخ میدهد.

در واقع نظریه طوفانهای زلزله (که نسبتا جدید است, معرفی شده در سال 2000 میلادی) به نوعی همانند پسلرزه هایی است که قبلا هم توسط متخصصین شناخته شده بود اما با این تفاوت که فاصله زمانی بیشتری در بین زلزله های منطبق با نظریه طوفانهای زلزله وجود دارد, گاهی حتی تا چند سال.