در ۱۷ ژانویه سال ۱۹۹۴ میلادی, یک زلزله با بزرگی ۶٫۷  ریشتر منطقه Reseda در کالیفرنیا را لرزاند. این زلزله که به زلزله نرثریدج (Northridge Earthquake) معروف شد باعث شد توجه مهندسین به اشکالی که در ساخت و ساز خانه های این منطقه وجود داشت جلب شود. مشکلی که باعث تخریب هزاران خانه در شهرهای زلزله خیز آمریکا شده بود. چیزی که مشاهده شده بود ریزش طبقات بالایی ساختمانها بر روی طبقات پایینی آنها بود. طوری که طبقه پایینی کاملا از بین رفته بودند اما طبقات بالایی تقریبا سالم بودند. به ساختمانهایی که اینگونه تخریب شده اند ساختمانهای طبقه نرم میگویند. در زیر این اصطلاح را تعریف میکنیم:

قسمت اول این مقاله را از اینجا مطالعه بفرمایید.

نیروی باد:

علاوه بر نیروی عمودی جاذبه, آسمانخراشها باید در مقابل نیروی افقی باد نیز مقاوم باشند. آسمانخراشها میتوانند به دلیل نیروی باد جابجایی کمی داشته باشند. میزان این جابجایی باید با توجه به ارتفاع ساختمان و منطقه ای که آسمانخراش در آن قرار میگیرد محاسبه شود و در طراحی سازگاری این جابجایی در نظر گرفته شود تا باعث آسیب سازه و یا حتی روکار آسمانخراش نشود. در ساختمانهای کوتاه میزان این جابجایی با گیردار کردن اتصالات و یا استفاده از بادبند یا دیوار برشی کنترل میشود اما در آسمانخراشها نمیتوان با این روشها جابجایی را به اندازه کافی کنترل کرد. بلکه در آسمانخراشها باید از یک سیستم خرپایی فولادی دور هسته مرکزی آسمانخراش استفاده نمود. روشی که در ساختمان امپایر استیت – ساختمان کرایسلر و بسیاری از آسمانخراشهای دیگر استفاده شده است. میتوان بجای استفاده از این سیستم خرپایی فولادی از یک هسته بتنی در مرکز ساختمان استفاده نمود, روشی که امروزه بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد.

طرح آسمانخراش مسکونی شیکاگو